اشعار

اى بوسه گاه جن و ملک، خاک پاى تو           جــان تـمــام عــالــم خـاکـى فـداى تـو

اى اخـتــر سـپـهــر ولایت که تــا ابـد           عــالـم مـنـوّر است به نـور لـقـاى تـو

ای شهریـار کشور دانش که در جهان           نشناخت کس مقام تو را جز خداى تو

اى ریزه خـوار سفــره علمت جهـانیان           خورشید علم، کرده طلوع از سراى تو

اى بـاقـر العـلـوم که هـنـگـام مکـرمت           بـاشـد هــزار حـاتـم طـایـى گـداى تـو

پـنـجـم ولـىّ و حجّـت خـلاق عـالـمـى           لوح دل است مهر به مهر و ولاى تو

درعرصۀ وجود نهى قبل از آنکه پاى           داده ســلام احـمـد مـرســل بـراى تـو

هر کس تو را شناخت دل از دیگرى برید           بـیگـانه گـشت با هـمه کس آشنـاى تو

چـندين هـزار عـالـم و دانـشـور فـقـيه           آمد بـرون ز مكتب و دانـشـسـراى تو

آن پير سالخورده راهب تو را چو ديد           اسلام پـيـشـه كـرده و شد مـبـتلاى تو

خـوان طـعـام، آور از بـهـر ميـهـمـان           از حـجـره تـهـى يـد قـدرت نـمـاى تو

يك عمر سوخت قـلب تو از كينه هشام           آن دشـمـن سـيــاه دل بــى حـيــاى تـو

تنها نه درعزاى تو چشم بشر گريست           آن دشــمــن سـيـاه دل بــى حـيــاى تو

اى خـفته همچو گـنج، به ويـرانه بقيع            پـر مى‏ زند كـبـوتر دل، در هـواى تو

در را به روى امـت اســلام بـستـه‏ اند            آن گمرهان كه بى خبرند از  صفاى تو

يابن الحسن گشوده نگردد به روى خلق           اين در مگر به پنجـه مشكـل گشاى تو

فـولادى است پـيـر غـلام شـكسـته دل           چشم اميد بسته، به لطف و عطـاى تو

قانع اگر چو کعبه به یک پیرهن شوی           جا دارد آنکه قبلۀ هر مرد و زن شوی

ای دل اگـر به پرده ی عشاق ره بری           خوش ناله تر زبلبل طرف چـمن شوی

اول قـــدم به فـــرق سر خویشتن گذار           خواهی اگرخلیل صفت، بت شکن شوی

رانی اگر زخویش زلیـخـــای نـفس را           مقبول تر ز یوسف گــــل پیرهن شوی

رخسار خویش در آینۀ اشـک ما مبـین           ترسم که بـیــقــرار رخ خویشتن شوی

ای آنکه گه به زلف سخن شانه میـزنی           باور مکن که حافظ شیرین سخن شوی

خواهی چو مهر جانب افـلاک رو کنی           باید که خـاکـســار درِ بوالحـسن شـوی

یکشب اگر به خـلوت پـروانه ره بری           بی شک چو شمع شاهد هر انجمن شوی

حبیب با حبیب خود، به خلوتی صفا کند           ندانم از چه بی گنه، عدو به او جفا کند

سرشک غربتش روان نوا زند ز نای جان           نهان ز چشم دشمنان، بدوستان دعا کند

به پیکرش نشانه ها، به سینه اش ترانه ها           که زیر تازیانه ها، رضا رضا رضا کند

به دستها سلاسلش، زغصه سوخت حاصلش           چه می شود که قاتلش ز فاطمه حیا کند

فتاده در ملالها، به عـشق شـور و حال ها           در آن سـیـاه چـال ها، خـدا خـدا خدا کند

فـتاده دیگر از نوا، برو به دیدنش صبا           بپرس مرغ کشته را، کی از قفس رها کند؟

بخاک بی کسی سرش،کسی نبود در برش           کجاست تا که دخـتـرش، اقامه عـزا کند

اثر نمانـده از تنـش، دلا بـرو به دیدنش           بگو عدو زگردنش، غلی که بسته واکند

به هردلیست ماتمش، شکسته کوه را غمش           عجب مدار «میثمش»، قیامت ار بپا کند

بعد زهرا بهترین زن؛بین زن ها زینب است           لاف نَبود گر بگویم عین زهرا زینب است

گـر بپرســـی کیست استــاد دبیرستان عشق           خــیـل شاگردان همه گویند تنها زینب است

گر بسنجی در ترازوی عمل معـیــار صبر           صبر گـویــد قهــرمان صبر دنیا زینب است

گر مقـــام او بود از جمع معصومین جــدا           آن که از هر معصیت باشد مبـرّا زینب است

درریاضی گر حساب جمع ازمِنها جداست           آن که ازجمع شفاعت نیست مِنها زینب است

آن که با تیغ زبان، کاردو صد شمشیرکرد           کــوه صبر و استقامت روح تقوا زینب است

آن که با ایــــــراد نطـقی کرد مانند عــلی           زادّ مرجـانه را محـکـوم و رســوا زینب است

آن که بهـر ما جـــهـــــاد فـی سبیل الله را           با اسارت می کند تــفسیر و معـنا زینب است

با شهامت چون اسارت گشت توأم، عقل گفت           آن که در دنیا نظیرش نیست پیدا زینب است

شد رقـــم پروندۀ  اسلام با خــون حـسیـن           آن که با خون سر خود کرد امضاء زینب است

شــاعـــر ژولیده می گـــوید به آواز جلی           بین زن ها بهترین زن بعد زهـرا زینب است

زيـنـبـم مـن يــادگـار فــاطـمـه             هـمـچو تـو من داغـدار فـاطـمه

زينـبـم من؛ يـاس نـيلـوفـر شـده            هـمـچو تو از داغ او پرپـر شـده

زينبـم من قـد كمان و دل غمين            جان زينب، اي پـدر خانه مشين

التماست مـي كنم بـيرون روي            جاي آه؛ هر لحظه فريادی كشی

هستي من هم چو توغارت شده            مرغ جان در هجر بی طاقت شده

زينبـم؛ گرچـه زغـم پـژمرده ام            صبـر از صبـر و تحمل بُـرده ام

مـن  وصـي اوصـيـاي مــادرم            وارثــی بـــر دردهــاي مـــادرم

بعد ازاين كد با نـوي خانـه منم            بــانـي گــرمـي كــاشـانـه مــنـم

خانـه دارت می شـوم جان پـدر            بعد ازاين من ميروم در پشت در

بـعـد مـادر؛ من بـلا گردان تـو            جـان زيـنب ای پـدر قـربـان تو

بر ولايت بعد از اين من حاميم            در رخ شــمـع امـامـت فـانـی ام

همـچو مـادر بعد از اين اُم اَبـم            اُم اَب مـی بـاشـم و هـم زيــنــبـم

صـاحب آن چـادر خـاكـي منـم            از جـفـای دشـمنـان شـاكی مـنـم

بعد ازاين باشم براي تـو عـصا            بعد مادر چون شـده قـدت دو تا

اي پدر بر می كشی از چه تو آه            زينـبت محـرم بـود مانـنــد چـاه

زينبت كمتر ز خشت وآب نيست            اين غم سنگين تازه چيست چيست؟

دردها را از چه ميگوئي به چاه            حال زينب بيش ازاين محزون مخواه

مـادرم گفـته كـه بـاشـم يـار تـو            از برای هـر غمی غـمخوار تو

گرچه باشد سيـنه ام كوچك ولی            پُر بُـوَد از عـشـق مولايـم عـلی

آنـقـدر بـاشد كه سوراخش كنند            از لهيـب در شـرر بارش كـنـند

دست من كوچكترين خانه است            بهـر بـشكستـن  ولی آمـاده است

مـن سـلام بی جوابت را جواب            هم سلامم هم جواب و دل كباب

هـمچو مادر درد را پنهان مكن            می كُـشيـم عـاقـبت اينسـان مـكن

جان زيـنب اي پدر امشب دگر            بـر مـزار مــادرم بـا خـود بـبـر

خواهـم امشب عـقـده دل وا كنم            رازهـای ســيـنـه را افـشـا كـنـم

بغض هـا بـگـرفته راه حنـجـرم            صد هزاران حرف دارم در سرم

درد دلـهـا دارمـــي بــا مــادرم           از زبان خود، بـرادر، خـواهـرم

بغض هـا  بگرفتـه راه هر نفس            غصه و غم سـاخته بهـرم قـفس

اي پدر غم كرده جانم را به لب            بين ز هجر افتاده ام در تاب و تب

بين كه ايـوب دلـم بـي تـاب شد            صـبـر در وادی دل نـايــاب شد

دل هواي كوی مادر كرده است            تـنـگ بـاشـد اين دل افـسـرده ام

خواهم امشب من پرستاری كنم            حـال مـادر پـرسـم و زاري كنم

پــرسـم از وضعيـت بـازوی او            از نـشـان سـيـنـه و پـهـلـوی او

مـادرا بر گو به من يك امـشبی            از نـشـان صـورتـت بـا زيـنـبی

مادرا برگو كه محسن چون بود            بـین ز هجر او دل ما خون بود

بعد تـو گلـهاي تـو پـژمـرده انـد            از همان شب كودكانت مرده اند

طا قتم رفـته زكف ای وای من            بــعـد تـو تـنـهـا شـده بـابـای من

اشك بـابا در غمت رنگيـن شده            غصه ها در سينـه ام سنگين شده

حرف طفـلان تو دائم اين سخن            مـادرا بـر گـرد خانـه؛ جان من

فاطمه ای شيعه را يار و شفـيع            كن فدا اين «سائلت» را در بقيع

از كـفم هستي من رفته خدايا چـه كنم؟            بعد او غم شده يارم بـه غمـها چه كـنم؟

يك طرف ناله طفلان طرفي طعنه دون            يك طرف داغ  گرانبار خدايـا چه كنم؟

بستـر و چـادرتو جـمـع كنـم ليـك بـگـو            درو ديواركه نقش است نشانها چه كنم؟

من ازآن كوي كه ره برتو ببستند نروم            ليك عدو در نظرم شود هويدا چه كنم؟

كودكانت چوعلي يكسره دلتنـگ توأنـد            هـمه از داغ تو گـويند كه بـابا چه كنم؟

زينـبت جاي تو از چـشم بگـيـرد اشكم            غربت او زده آتـش بـه دلـهـا چه كـنم؟

دگر از شهر مديـنـه بروم فـاطمه جان            اين همه نقش غم ويك دل تنها چه كنم؟

گفت (سائل) زغم غربت حيدربه فغان           سوختم زآتش دل؛ گوی تو مولا چه کنم؟

هر کس که با ولای علی زاده میشود            در بـند عشـق گـشتـه و آزاده مـیشود

هر قدر در نگـاه خــلایـق بـزرگ شد            درنزد خویش کوچک و افتاده میشود

دنبال کسب رزق حلال است بی طمع            انــدازه ی کـــفـایــت او داده مـیـشود

مــرد جهـاد اکـبـر هـر روزه با گنـاه            خلوت نشین هـر شب سجــاده میشود

شیعه همیشه چـشم براه شهادت است            با یک اشاره حــاضر و آماده میشود

پرواز در خیال رخ یار، سخت نیست            با دوری از هوا و هوس ساده میشود

عالم در انتظار طلوع جــمال توست            وقتی غروب هم نـفــس جـاده میشود

مـرد دانا گــله از گردش دنیــا نـکـنـــد           عمر صرف غـم بیـهوده و بیجا نـکنـد

بوستانی که گلش را نبود عهــد و وفــا           مـرد آزاده در او میـــل تـمـاشـا نکـنـد

صاحب عزم متین باش که از گردش چرخ           مــرد بـا عــزم نـیندیـشـد و پـروا نکنـد

دانـش ومعرفت آموز که جز تابش علم           قـلب تاریک تو را روشن و بینـا نکنـد

تلخی عمر بشر حاصل بی تجربگی است           مـرد را جـز ثــمــر تجربـه دانـا نکنـد

در جهـان تا نکنـی چــارۀ  درد دگران           دگـری درد تـو درمان و مـداوا نکـنــد

محـرم راز کسان باش مکن پرده دری           تـا کسی پـرده ز اسـرار تو بـالا نکـند

مورد لطف و عنایات خداوندی نـیست           آنکه با خلق خدا لطف و مـدارا نـکنـد

چرخ با آن عظمت بنده فرمان کسی است           که بـجــز بنــدگــی ایـزد یـکـتـا نـکنـد

بی نیاز ازهمه شد آنکه چنان ازدل خویش           از خدا خـواهد و از خلــق تمنـا نـکنـد

تکیه بر لطف خدا کن که کسی حل امور          جــز به تــأییـد خــداونـد تـوانـا نکــنـد

توبه از جرم وخطا،حال سحر میخواهد           خلــوت نیمۀ شب اشک بصر میخواهد

وادی طور همین هیئت هر هفتۀ ماست           دیدن نــور خــدا اهــل نــظـر میخواهد

سختـی گردنـه ی عشـق زمینت نـزند!           راه پر پیـچ وخمش مـرد سفـر میخواهد

صرف این سینه زدن ها به مقامی نرسیم           مُـحـرم راز شــدن دیـــدۀ تر میــخـواهد

جهت بخشش هر سینه زنی حضرت حق           محشر از مــادر ســادات نظر میخواهد

ســر عــبـاس به نی پنـد ظریـفی دارد           غیر خورشید، سمــاوات قـمـر میخواهد

در امـتحـان بـــندگی اش اشتــبــاه کرد            بــرگ سپــیــد دفتـر دل را سیــاه کرد
حتی به رازعطر خوش سیب پی نبرد            در محــضــر امام زمان هم گـناه کرد

بیچاره آن کسی که جـوانی خـویش را            در راه سرکشی و معــاصی تباه کرد
امثال ما، مسبب این روضــه ها شدند            یک عمرمرتضی سرخود بین چاه کرد
کو رزق گریه؟دخل دلم خاک میخورد            این کسب راچگونه شود رو به راه کرد؟
با این هـمـه گنـــاه قـیـامت نمی شــود            در چشم های حضرت زهرا نگاه کرد

دارد غـریـبی تـو نـفـس گـیـر می شـود        باید به پشت در بـروم، دیـر می شود
در بـاغ خـرم من و تــو، یا علـی ببـین         بـاد خـزان چگونه سـرازیر می شود

این دشمن حرامی و روبه صفت، چـرا        اینجا برای شیـر خـدا، شیـر می شود
دربین شعله، سوره ی تکویر خواندنی ست        این سوره پیش چشم تو تفسیرمی شود
درپشت در، به راه تو می جنگم و ببین        این میخ ها،به سینه ی من، تیرمی شود
این درشکست و دختر من هول کرده است        او را به حجره ای ببرش، پیرمی شود
اجـــر رســـالت پـدرم را گـرفــتــــه ام        با ضـرب در، ز فاطمه تقدیرمی شود
زین پس دگر نیاز به امَّـن یجیب نیست        دارد دعـای فـاطـمـه درگیـر می شود

ای روح آفــتـاب چــرا پـا نــمی شوی        بانـوی بو تـراب چــرا پـا نمی شوی

پهلوی من هم از خبـر رفتنت شکست        رکنم شده خـراب  چرا پـا نمی شوی

با قطره قطره اشک سلامت نموده ام        زهـرا بــده جـواب چــرا پا نمی شوی

خورشیـد لطمه دیده ی حیدر بلند شـو        بر جـمع مــا بتـاب چـرا پا نمی شوی

رفتی و روی صورت خود را کشیده ای       ای مـادر حــجـاب چــرا پا نمی شوی

بی تو تــمـام ثـانیه هــا دق نـمــوده اند       رفته زمـان بر آب، چرا پا نمی شوی

روی کبـود تو به نگـاهــم اشـاره کرد        مُردم از این خطاب چرا پا نمی شوی

می میرد از تنـفس دلـگیر کوچــه هـا        این غنچه های ناب چرا پا نمی شوی

مـثـل نـسـیـم آمـدنت نـاگـهـانی است           مثل شمیم یاس، حضور تو آنی است

مثل بهـار در همه جا پخـش می شود           اخبار سبز صبح ظهورت جهانی است

مثـل نـماز و روزه فـراگـیر می شود           مهرت،چرا که ریشۀ آن آسمانی است

دیگر کسی وسـاطت بـاطـل نمی کند           دیگرچه جای خواهش و پا درمیانی است

آغـاز دورۀ «أرِنی» گـفـتن دل است           پایان آیه های غم « لن تـرانی» است

انگـار دلـخوری که ز یـاد تو غافـلیم           فهمیده ای تو هم که دعامان زبانی است

صد فاطمیه رفت و نشد فاطمی شویم           تنها امید ما به همین روضه خوانی است

ای کوه صبر از غم زهرا شدی تو آب           با یاد کوچه سیـنه ات آتشـفشانی است

در پشت در برای ظهورت دعـا کند           آن مادری که قامتش از غم کمانی است

با کدام آبـرویی، روز شمارش باشیم            عصرها منـتـظر صبح بهارش باشیم

کـاروان سحـرش بهـر همه جـا دارد            تا که جا هست، چرا گرد وغبارش باشیم؟

سال ها منتظر سیصد واندی مرد است            آن قـدر خـوب نبودیم که یارش باشیم

گیـرم امـروز به ما اذن ملاقات دهـد            روی آن هست که راهی دیارش باشیم؟

بـارهـا در پـی کـار دل ما راه افـتـاد            یادمان رفت ولی درپی کـارش باشیم

ما چرا؟ خوب ترین ها به فدای قدمش            حیف او نیست که ما میثم دارش باشیم؟!

هر گه آمد خـبر رفـتـن ما را بـبـرید            به گـمانم که بـنا نیست کـنارش باشیم

صاحب عزای حضرت خیرالنساء بیا           ای بـانی شکـسـته دل روضـه ها، بـیـا

درد فــراق تـو به خــدا می کـشـد مـرا           رحـمـی نـمـا به حال دل این گـدا، بیا

ازبس به هجر روی توعادت نموده ایم           دل می رود به سمت گـناه و خـطا، بیا

ما در میان بحر گنه غوطه می خوریم           آقـا نــجـاتــمـان بـده از ایـن بـلا، بـیـا

مشغول خویش و بندۀ دینار و درهـمیم           فـکـری به حال نـوکـر زهـرا نما، بیا

لطف تو بوده گـریه کن مـادرت شدیم           ای سـفـره دار واسـعـۀ هـل اتــی، بـیـا

ای آخــریـن نـگــار دل آرای فـاطـمـه           آقــای مـن! بــرای رضـای خـدا، بـیـا

آقـا بـه حـقّ چـــــادر خــاکی مــادرت           آقـا بـه حـقّ داغ دل مـرتــضــی، بـیـا

گـفتم که بی قـرار تو بـاشم  ولی نـشد            تنهـا در انـتـظـار تو بـاشم ولـی نـشد

گفتم به دل که جلب رضایت کند، نکرد            گـفـتم که جان نثار تو باشم ولی نشـد

گـفتم میان جـذر و مد اشک و آهِ شب            در گـردش مـدار تـو بـاشـم ولی نـشد

گـفتم که می رسی تو، من هم دعا کنم            در دولـت تو یـار تو بــاشم ولـی نشد

گـفتم که تا اجل نرسیده ست لحظه ای            در خـیمه ات کـنـار تو باشم ولی نشد

گـفتم که خاک پای تو را تاج سر کنم            چون خاک رهگذار تو باشم ولی نشد

گــفـــتـم به قـدرآه دل دل شکـسـتگـان            در عهـد و روزگار تو باشم ولی نشد

گـفـتـم دعـا کـنم که بیـایی بـبـیـنـمـت            مـانـنـد مـهـزیـار تـو بـاشـم ولـی نشد

گفتم شـمیم روضۀ زهـرا که می رسد            در روضه بی قـرار تو باشم ولی نشد

بهار را چه کند آن دلی که خرم نیست           مرا ندیدن روی تو از خزان کم نیست

غم آشنای دل و خانه زاد سوته دل است           برای هر دلی اسباب غـم فـراهم نیست

به جان دوست شبی نیست، بی گل رویت           که چشم های من آئـیـنه زار شبـنم نیست

در انـزوای غـم انگیـز و سـرد تنهـائی           اگر که آتش عـشق تو باشدم غـم نیست

ز بـاغ زمـزمـه بـوی بـهـشـت می آیــد           و اشک سوته دلان کم ز آب زمزم نیست

من از گـنـاه محـبت چگـونه تـوبـه کنم           کسی که مهـر نـدارد ز نسل آدم نیست

به پشت گرمی عشقت به راستی سوگند           به غیردوست سرم پیش هیچکس خم نیست

حـرام بـاد مـرا بی تـو لحـظه ای شـادی           که بی تو عـید برایم کم از محرم نیست

بیا بیا گـل نـرگـس که بی تو گـاه بهـار           بهار را چه کنـد آن دلی که خرم نیست

اي جان  پيغمبر – اي سورۀ كوثر              رشيـده بانوي - خــمـيـده ي حيدر

اي كه شدي فـدايي قــرآن             از چه شده مزار تو پنهان (۲)

سيدتي يا حضرت زهرا (۳)

*****************

اي بانوي عصمت – اي آيه ي رحمت           اي غـربت دائم - اي مادر خلقت

    دلخوشي علـي صدايت بود               دست تو حامي ولايت بود (۲)

سيدتي يا حضرت زهرا (۳)

*****************

اي عصمت كبـري – انسية الحورا              پوشيده اي خـود را – حتي ز نابينا

مظهر پاكي و عفاف و حيا            مادر صبر و اسوه ي تقوا (۲)

سيدتي يا حضرت زهرا (۳)

*****************

اي مادر تنـها –  عشق همه دلها             اي همسـر حيدر – يا حضرت زهـرا

فاطمه اي حبيبه ي داور               جان علي و عشق پيغمبر (۲)

سيدتي يا حضرت زهرا (۳)

*****************

صحن بقيع تو – خوشبوتر از جنّت         ما را شبي بي بي – بخوان تو از رحمت

اي سبب خلقت اين عالم            بوسه زند به دست تو مريم (۲)

سيدتي يا حضرت زهرا (۳)

*****************

خيـل رسل جمله – گشتـه غلام تو              چو آيه ي قـرآن – بود كلام تـو

كوثري و ياسين وطاهايي                دختري و امّ ابيهايي (۲)

سيدتي يا حضرت زهرا (۳)

*****************

اي يار ودلدارم – زهراي بيمارم                بين همه مردم – بودي تو غمخوارم

خيز و دوباره احترامم كن                  با تـن خسته يك سلامم كن

فاطمه جان مرو مرو زهرا (۳)

*****************

اي يار جـانانه – اي ياس وريحانه             ملتمست هستـم _ مرو از اين خانه

بي تو قرين غصه ودردم               شاهد جاي خاليت گردم

فاطمه جان مرو مرو زهرا (۳)

سبک پخش  

تشييع زهرا شبانه        ـ آهسته و مخفيانه 

مانده روي پيكر او        ـ آثاري از تازيانه

زينب به دنبال تابوت ـ         هي مي زند سينه وسر

ذكر حسن گشته امشب ـ واي مادرم واي مادر

تنها نرو يار حيدر (۴)

******************

يــادم نــرفـتـه نـگــاه          بي جان تو بين بستر

 يادم نرفته كه گـفـتي          جانــم فداي تو حيدر

يادم نرفته كه خوردي         سيـلي به جرم ولايت

با دست بشكسته ي خود  ـ كردي زحيدر حمايت

تنها نرو يار حيدر (۴)

******************

يادم نرفته كه ديدي         از دشمنان ظلــم وآزار

مانده به روي تن تو         آثاري از ضرب ديوار

يادم نـرفته گذشتي           در راهـم از نـور ديده

بر بسترت ديدم اي واي  ـ  از پهلويت خون چكيده

تنها نرو يار حيدر (۴)

******************

بي توعلي ماند ويك شهر         نامردم بي مروّت

جــان تــو دارم روي لب        من آرزوي شهادت

يادش به خيرعشق پاكت       يادش به خير خنده هايت

از پشت در ناله كردي – مانده به گوشم صدايت

تنها نرو يار حيدر (۴)

پخش سبک

ذکر زمزمه ایی امام زمان (عج) در ایام فاطمیه

ای کـه تــوئـی آرام دلــم            تـشـنه لطـفـت آب و گِـلم

نرگـسِ نـرجـس به کجائی به کجائی

من به فراقت همچو نی ام            تو چو بهاری من چو دی ام

تـا به کجـا از تو جـدائی، تو جـدائی

ای، حُسن خدائی؛ تو روح دعـائی            بر سـر راهِ تو نشستم که بیائی(۲)

ای یوسف زهـرا ـ  ای گـم شده ما            جلوه نما تا که نمردم ز جدائی(۲)

*****************

ای که مـسیـحا را نفـسی            من که نـدارم جز تو کسی

من به تو مشغول و تو مشغول که هستی

ای که به اشک و زمزمه ای            قـتـله گـهی  یا علـقـمـه ای

یا که در آن گوشه شش گوشه نشستی

من ز پا نشستم ـ من دل به تو بستم            یوسف زهرا سر بازار تو هستم (۲)

ای لالـۀ خوشبو ـ ای سلسله گـیسو            من بخدا عـاشق دیدار تو هستم(۲)

*****************

شیـعـۀ مهـجـور تو مـنـم            وصـلـۀ نـاجـور تـو مـنم

غـرق بـلایم من و هـستی تو سـفـینه

ای که امـیـد ما هـمـه ای            ای که عزیـز فاطـمـه ای

دیـده بـه راه تـو بُـوَد شـهـر مـدیــنـه

ای مـاه یگـانـه ـ از جـور زمــانـه            مادرت افتاده به پشت درِ خانه (۲)

ای تـو آرزویم ـ من با تـو بـگـویـم            شعلۀ آتش زده از خانه زبـانه (۲)

*****************

یک گل یاس و لشکر خار            غنچه خود را کرده نثار

یک تنه شد یار امامـش ز دل و جان

زیـنب او با حـال  نـزار            هم حـسنـین با قلب فکار

گـشته از این فاجـعه نالان و پریشان

بسته دست حـیـدر ـ نَـه عدوی ابتر            بلکه وصایـای خدا گوی پیمبر (۲)

فـاطمه فـدا شد ـ از سـتـم رهـا شد            هستی خود کرده فدا ساقی کوثر(۲)